Carine: “Na een traumatische ervaring geeft mijn buddy me positieve gedachten, kracht en moed.”

ArmenTeKort vzw koppelt Antwerpenaren met een kansarme achtergrond aan buddy’s, opgeleide vrijwilligers. Twee jaar lang gaan de stadsgenoten samen op stap en versterken ze elkaar. Zonder vooroordelen. Zonder verwachtingen. Carine en Monique zijn al anderhalf jaar buddy’s en ze vertellen graag hun verhaal.

Waterval van woorden

Wat leidde jullie naar ArmenTeKort vzw?

Carine: “Ik heb een buddy gevraagd omdat ik alles altijd alleen moest doen. Dat wordt lastig na een tijdje. Daarom heb ik me samen met een begeleidster van CAW aangemeld voor een buddy. De eerste buddy haakte af. Maar met Monique zat de sfeer er al in van bij het prille begin. Ik herinner me nog onze eerste ontmoeting, in de zeteltjes op het kantoor van ArmenTeKort.”

“We voelden ons al gauw vriendinnen in plaats van buddy’s.”

“Hoe ik op dat punt belandde? Ik heb al wat tegengeslagen en een opname achter de rug. Daarna bezocht ik vaak De Nomaad (sociaal centrum voor ex-gebruikers en mensen in moeilijkheden, red.) en De Vaart (dagcentrum voor daklozen, red.). Maar ik had niet echt iemand waar ik op kon rekenen, op bouwen. Ik kende wel veel mensen maar sommigen besteelden mij nadien in mijn eigen huis. Ik wou afspreken met een fatsoenlijk iemand voor fatsoenlijke uitstapjes. Ik was het beu om altijd miserie te beleven.”

Monique: “Ik voelde me aangetrokken tot het buddyschap omdat ik al beschik over wat vrije tijd. En ik was altijd al sociaal geëngageerd: vijf jaar bij het Rode Kruis en twee jaar heb ik patiënten intern vervoerd in het ziekenhuis AZ Monica. Daarom was ik klaar om mijn grenzen te verleggen. Ik heb op Facebook een artikel gelezen over ArmenTeKort en startte meteen met de opleiding. En het klikte met Carine vanaf de eerste minuut. Onverwacht. Want in de opleiding kregen we de waarschuwing dat de eerste ontmoeting vaak wat moeizaam verloopt. Dat een band tijd nodig heeft om te groeien. Maar Carine kwam binnen en er volgde meteen een waterval van woorden.”

Boten kijken

Welke uitstapjes of ervaringen blijven jullie bij als buddyduo?

Monique en Carine: “De leukste uitstappen waren de Zoo en vorige zomer boten kijken in Rupelmonde. Vanop het terras aan de Schelde, met de mama van Carine erbij. We proberen zoveel mogelijk samen te doen. We zijn samen naar de cinema gegaan voor de film Girl. In de zomer gaan we naar de zee binnenkort.”

Carine: “Wij forceren niks, alles valt vanzelf in de plooi. Ik vertel haar dingen en Monique geeft goeie raad en luistert. Alles verloopt spontaan. Toen ik na een operatie vaak thuis was, hebben we elkaar eventjes minder gezien. En daarna hebben we de draad meteen weer opgepikt. Er is wederzijds begrip zonder te pushen. Soms heb ik het ook druk: ik snijd groenten in de Nomaad als vrijwilliger en werk als seiner tijdens Vlaamse wielerwedstrijden.”

Monique: “Als Carine aangeeft dat ze moe is na haar werk op een koers, dan stellen we ons gesprek uit naar de volgende maandag. En Carine komt altijd opdagen eens de afspraak geprikt is. Dat begrip voor uitstel komt ook door onze leeftijd, lichamelijke ongemakken of vermoeidheid vind ik geldige redenen.”

“Monique vult een eenzame leegte in mij op, ze trekt me uit het dal.”

Oordelen aan de kant

Carine, ben je door omstandigheden in de kansarmoede geraakt of kwam je er van thuis uit al mee in aanraking?

Carine: “Van jongs af aan voelde ik me wat in de steek gelaten, dat blijft een trauma. Ik kon niet veel goeds doen in de ogen van mijn vader. Ik gaf veel – en kreeg er weinig voor terug. Daardoor groeide de nood aan een buddy, iemand die aan mijn kant staat. Dankbaar voel ik mij. Zo’n buddy geeft me positievere gedachten, kracht en moed. Ik kijk er elke week naar uit om van haar te horen.”

“Ik leerde om mijn oordelen van bij de start aan de kant te zetten en volledig voor de vriendschap te gaan.”

Welke rol speelt Monique nu in je leven?

Carine: “Monique vult mijn leven op, een leegte in mij. Ze trekt me uit de eenzame gedachten en momenten die ik soms heb. Ze trekt me uit een dal.”

Monique, wat heb jij tot nu toe geleerd uit het buddyschap?

Monique: “ Mijn oordelen opzij zetten en volledig voor de vriendschap gaan. Al kwam die band er ook op een natuurlijke manier. Enkele kapstokken uit de opleiding hielpen me op weg maar gaandeweg denk je er niet meer over na, het buddyschap verloopt dan als een vriendschap zoals elke andere.”

Verloren schapen

Carine, wat zou je vertellen aan mensen die twijfelen om een buddy te vragen?

Carine: “Sommige mensen die een buddy aanvragen hebben te hoge verwachtingen. Je krijgt geen financiële hulp. Er gaan ook geen mirakels gebeuren. Durf toch zeker aan te kloppen. Want je hebt dan iemand deftig die gezelschap voor jou wil zijn. Bij andere opvanginstellingen beland je algauw tussen de sukkeleirs en verloren schapen.”

“Carine is een sterke madame. Ze weet van aanpakken.”

En omgekeerd, hoe zou jij het buddyschap aanbevelen, Monique?

Monique: “Ik weet het niet. In mijn kennissenkring ken ik er eerlijk gezegd weinig die zich geroepen voelen. Veel mensen zijn vooral bezig met zichzelf of hebben geen voeling met dat soort sociale zaken. Of mensen hebben zelf uitdagingen in hun leven, waardoor ze niet openstaan voor andermans problemen. Dan zijn er nog vooroordelen over kansarmoede zoals: al die problemen zijn hun eigen schuld. Het is niet voor iedereen weggelegd.”

Jullie buddyschap verliep vlot. Waren er ook uitdagingen waar jullie als buddy’s op botsten?

Carine: “De buddybijeenkomst in het Buurthuis vonden we wat minder (De maandelijkse ontmoetingsavond Buddy’s in de Buurt, red.). De buddy’s bleven wat in kliekjes, het was ieder voor zich. We hadden een koud gevoel na die avond.”

Hoe kunnen we die ontmoetingsavond verbeteren?

Carine: “Met een spelletje of een spreker die iets komt vertellen over armoede. Dan kunnen we erna van gedachten wisselen.”

Sterke madame

Hoe kijken jullie naar de toekomst?

Carine: “Ik kan niet stilzitten want dan begin ik verkeerde gedachten te krijgen. Tien jaar geleden was ik heel depressief en het duurde een tijd om weer naar omhoog te klimmen. Ik voelde als kind weinig liefde en vriendschap, had het gevoel dat ze thuis rap van mij af wouden. Ook met mijn eigen kinderen is het verkeerd gelopen omdat er geen band was. Ik heb al veel alleen moeten dragen.”

Monique: “Carine, jij bent een sterke madame. En niet alleen omwille van haar vele engagementen. Ze weet ook van aanpakken.”

“Ik ben blij dat ik kleine issues kan delen. Want kleine problemen worden grote na een tijdje.”

Carine: “Ja, bijvoorbeeld als seiner bij de koers sta ik er. Ik moet er vaak in weer en wind staan tot ’s avonds laat – en dat voor 5 euro. Dan verwacht ik en vraag ik ook respect aan de organisatie. Ik ben gene numero. Ik heb dat geld ook echt nodig want ik zit in schuldbemiddeling. Het helpt ook dat ik dat soort situaties kan bespreken met Monique.”

Monique: “Als er iets is, dan bellen we. We zijn content dat we elkaar hebben, hé schat?”

Carine: “Ja, ik maak soms iets mee, nu bijvoorbeeld ook met een lastige buur. Dan ben ik blij dat ik dat met iemand kan delen. Want kleine problemen kunnen grote worden na een tijdje. Zo wacht ik al een tijdje op een sociale woning.”

Redacteur: Leen Megens
Foto’s: © Katie Verkinderen – Vivec