‘Hoe verloopt de matching van buddy’s eigenlijk?’ is een vraag die we, terecht, vaak krijgen. Wel, één van die manieren is op basis van interesses en hobby’s. Dat komt bij dit duo mooi naar boven.
Steven is 53 jaar, werkt als ambtenaar voor de provincie en heeft vier kinderen. Hij probeert af en toe te sporten, maar met zijn drukke leven lukt dat niet altijd even goed. Vroeger werkte hij als archeoloog, en net die interesse bracht dit duo samen. 
Tim is voorlopig nog even 34, speelt al eens graag een videogame en verdiept zich in paleontologie. Niet helemaal hetzelfde als archeologie, maar dit raakvlak bracht toch een erg leuke match op! 
Aan Het Steen nemen we de veerboot naar een rustige plek op Linkeroever. Het weer is mooi en het is warm genoeg om het eerste terrasje van het jaar te doen.
We gaan in gesprek over hun passie voor oude dingen, hun sterke karakters en onze (samen)leving. Veel leesplezier! 

Hoe heb je armentekort leren kennen?

Tim: “Bij mij komt komt dat vanuit de begeleidinsgroep Ondo, omdat ik wou werken aan mijn sociale cirkel.”

Steven: “Bij mij was oorspronkelijk mijn vrouw geïnteresseerd. Die had het interview van Theo met ‘Zwijgen is geen optie’ gezien. Daar had hij heel het project voorgesteld met een goed verhaal. Toen heeft zij zich ingeschreven voor een infosessie en heb ik online mee gevolgd. Voor haar was het engagement wat groot omdat ze een vrij drukke job heeft. Maar ik zag dat toen wél zitten, dus toen heb ik heel de opleiding online gevolgd, want dat was tijdens corona. Dus ik ging ernaast zitten, keek mee, en iemand van ons twee moest het doen he!” (lacht) 

Waarom heb je toen beslist om een buddy te vragen en om buddy te worden? 

Steven: “Het leek me gewoon een heel goed project, waarvan ik geloof dat het kan werken. Iemand bijstaan, er zijn voor iemand, dat leek me een goed plan. Ik had er ook ruimte voor, en vooral goesting om dat te doen!” 

Tim: “Ik heb over het algemeen redelijk geïsoleerd geleefd. Ik heb wel vrienden gehad natuurlijk, maar dat waren vaak slechte vrienden.” 

“Ik wilde betere contacten, en dan vooral meer menselijk en écht. Mensen die het menen.”

Herinner je je nog het moment waarop ze je belden met de boodschap dat ze een buddy voor je gevonden hadden? 

Tim: “Dat was op een donderdagavond, ergens in november.” 

Steven: “Ja, ik ben toen ook gecontacteerd! En onze eerste ontmoeting was dan op jullie kantoor. De opleiding was toen nog niet helemaal rond zelfs. Maar blijkbaar vonden ze van ons toch dat er een goeie match was. Dat hadden ze zo ingeschat tenminste.” 

(Tim begint te lachen) 

Tim: “Ja dat was inderdaad zo. Maar archeologie en paleontologie, dat is niet hetzelfde he!” 

Steven: “Pas op, dat is de ‘running joke’ tussen ons nu! Het is wel echt wel een fenomeen dat mensen dat door elkaar blijven gooien. We weten dat allebei. Maar goed, dat geeft dan ook weer een band natuurlijk. Maar misschien toch over die eerste ontmoeting: Marijke had gezegd dat we misschien best aan elkaar zouden uitspreken wat we verwachtten van het traject” 

Tim: “Inderdaad, toen was ik ook al meteen heel direct: ‘Kijk, ik ben zo en ik heb al veel meegemaakt.’ Ik heb gewoon verteld wat in grote lijnen mijn levensloop is en dat ik weinig mensen vertrouw, en om welke redenen. Gewoon in grote lijnen, dat weet ik nog.” 

Steven: “Ik weet ook nog dat ik toen heb meegegeven dat ik geen idee had waar ik aan begon. Vlakaf, dus ook heel rechtuit naar hem toe. Spannend! Maar we hebben ook gezegd tegen elkaar van: ‘Kom, wij gaan verder, als je het ziet zitten. En we zien wel hoe het loopt.’ En dat is ook hoe het gegaan is.” 

“Tim was heel rechtuit, en zei dat hij niet wist waar hij aan begon. Dus dan hebben we het samen maar uitgezocht!”

En wat was jullie eerste indruk van elkaar? 

Tim: “Toen Steven dat zei dat hij totaal niet wist waar hij aan begon, had ik er ook geen idee van! Mijn eerste gevoel was dat hij een oké mens leek. Ik heb al veel ergere eerste ontmoetingen met mensen gehad, dus het kon minder goed gaan ook.” (lacht) 

Steven: “Mijn eerste indruk was goed. Je weet niet wie je voor je gaat krijgen he. Hij was inderdaad heel rechtuit, en zei ook dat hij niet wist waar hij aan begon. Dus dan hebben we het samen maar uitgezocht! Ik wil wel nog even zeggen dat je wel degelijk een héél goede opleiding krijgt, dat is echt de moeite. Dus dan zou je denken door die rollenspelen bijvoorbeeld, dat je weet wat je moet doen. Maar je weet dat dus niet he, je weet het écht niet. (lacht) En dat is niet erg! Het allerbelangrijkste is een beetje goede wil.” 

Wat doen jullie zoal samen als buddy’s? 

Tim: “In het algemeen is dat vooral gaan wandelen. We hebben ook al wel eens een uitstapje gedaan, wat verder. Maar meestal gaan we wandelen. Om onze beide verjaardagen te vieren zijn we eens naar Brussel gegaan. We verjaren dicht bij elkaar, op 25 mei en 27 mei.” 

Geweldig! Gaan jullie dat dit jaar ook doen? 

Tim: “Waarschijnlijk wel, ja” 

Steven: “We hadden nog wel een plan.” 

Tim: “Ja,  naar het archeologisch museum in Tongeren.” 

Steven: “Dat, en ook het Boekenbergpark. Daar hebben ze een archeologische én paleontologische collectie. Ik weet niet of je dat weet, ik ben er zelf ook nog nooit geweest. Maar blijkbaar heb je daar een nep grottencomplex in het park met daarin dat museum. Dus dat gaan we echt eens uitzoeken!” 

“Dat je zo veel meemaakt en dat je nog altijd verder zoekt om een weg te vinden en er iets beters van te maken. Dat vind ik ongelofelijk straf.” 

Leg me eens het verschil uit tussen archeologie en paleontologie? 

Tim: “Paleontologie is de studie van het prehistorische leven. Dus: dinosaurussen en alle andere uitgestorven diersoorten.” 

Steven: “Archeologie is de materiële cultuur van de mens. Dus alles waar een mens mee te maken heeft. Vanaf het begin tot vandaag.” 

Tim: “Zoals speerpunten uit vuurstenen bijvoorbeeld.” 

Steven: “Ook geen geschreven bronnen, dat is dan weer geschiedenis. Maar alles wat je fysiek kan vinden, dingen die mensen gebruikt hebben. Of de mensen zelf natuurlijk!” (lacht) 

Jullie hebben elkaar duidelijk gevonden! Welke sterktes en talenten zien jullie bij elkaar? 

Tim: “Ik zie bij Steven dat hij op alternatieve manieren probleemoplossend kan denken. Hij ziet nieuwe manieren om situaties op te lossen. Dat komt ook vanuit mijn perspectief natuurlijk, he. Aangezien ik ergens in het autistische spectrum zit en ik dingen op een andere manier bekijk en bedenk.”  

Steven: “Tim is na ons eerste gesprek meer en meer beginnen vertellen over wat hij allemaal heeft meegemaakt in zijn leven. En één van de allergrootste sterktes is dat hij er nog altijd is. Dat is onwaarschijnlijk, dat je zo veel meemaakt en dat je nog altijd verder zoekt om een weg te vinden en er iets beters van te maken. Dat vind ik ongelofelijk straf.” 

Tim: “Ja, mentaal ben ik heel sterk. Ik heb inderdaad een aantal keer gedacht: ‘Ik geef op, ik wil nu opgeven’, maar toch doe ik dat niet.”

“Ik heb inderdaad een aantal keer gedacht: ‘Ik geef op, ik wil nu opgeven’, maar toch doe ik dat niet.”

En wat maakt dan dat je op zo’n moment zegt: ‘Ik blijf toch gaan’? 

Tim: “Omdat mijn moeder dat ook niet deed, opgeven. Dat heeft ze nooit gedaan.” 

Steven: “Hij heeft zware verhalen, maar daar zit ook veel kracht achter. En om nu even over talenten te spreken: wat ik nu zeg wordt, deels door het autistische spectrum, niet zo gezien, maar Tim wéét ongelofelijk veel dingen. Over die paleontologie bijvoorbeeld, daar weet hij zo veel over. Toen ik met hem naar dat museum in Brussel (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen, nvdr.) ging, begon hij de museumbordjes te verbeteren! Hij wist perfect te zeggen wanneer iets oude informatie was en dan heeft hij daar ook een e-mail over gestuurd. Ze hebben toen geantwoord dat hij gelijk had en dat ze dat inderdaad moeten aanpassen.” 

Tim: “Ik heb de dag nadien een mail naar het museum gestuurd met de vraag of ze dat wel wisten van die oude informatie. Dat hebben ze bevestigd en ze gaan het ook aanpassen wanneer er fondsen voor zijn.”  

Steven: “Dus het is niet alleen die innerlijke kracht, maar dan ook materie die hem interesseert. Dat hij daar zo veel van af weet. Als we dan gaan wandelen samen, dan hebben we het daar ook over. Archeologisch nieuws, paleontologisch nieuws… Twee verschillende dingen, maar we vinden het wel interessant genoeg om naar elkaar te luisteren. Niet iedereen vindt dat interessant he!” (lacht) 

Tim: “Steven heeft ook altijd een luisterend oor. Dat is voor mij al heel veel waard, dat ik met iemand eens écht een diep gesprek kan voeren. Over dingen die echt zinvol zijn. De meeste mensen doen maar aan smalltalk en dat boeit me niet. Precies of alles moet een script zijn en als je dan buiten de lijntjes gaat, word je aangekeken als een alien.”  

Steven: “Wij zijn eigenlijk wel twee aliens he!” (hilariteit) 

Zijn jullie beiden veranderd door jullie buddytraject? 

Tim: “Ik denk niet dat er grote veranderingen zijn. Ik ben nog altijd dezelfde cynische criticus.” 

Steven: “Hij heeft wel een aantal dingen uitgeprobeerd, bijvoorbeeld met zijn CV. Daar hebben we wel wat moeite in gestoken. Ikzelf ben wel echt veranderd. Ik ben altijd een heel principiële mens geweest, van het standpunt dat wetenschap alles is. Daar vinden we elkaar ook in, maar dat je echt vanuit een andere achtergrond, of een ander leven, bepaalde dingen echt anders kan zien… Dat had ik niet door. Ik heb echt een veel meer open blik op de wereld gekregen. Vroeger zou ik bijvoorbeeld zeggen ‘Hier is alle informatie, dat is gewoon niet logisch wat jij zegt!’ Dat was vrij eng vanuit mijn kant bekeken. Door veel met Tim te babbelen en inderdaad serieus diepgaande gesprekken te voeren, heb ik bij mezelf een bereidheid gevonden om het vanuit iemand anders zijn ogen te bekijken en daar eens even bij stil te staan.” 

Tim: “Dat merk ik wel ja, dat ik zijn wereldbeeld heb vergroot. En het is ook een soort geven en nemen. Zo zou het altijd moeten zijn, dat het oké is om je eigen mening te hebben. Daar moet je een ander niet voor zwartschilderen.”

“Door veel met Tim te babbelen en serieus diepgaande gesprekken te voeren, heb ik bij mezelf een bereidheid gevonden om het vanuit iemand anders zijn ogen te bekijken en daar eens even bij stil te staan.” 

Zijn er uitdagingen geweest binnen jullie traject? 

Steven: “Ik denk niet zozeer onder ons. Wel buiten ons misschien. Door het feit dat we die diepe gesprekken hebben met elkaar, is het wel zo dat wanneer er bij mij in mijn leven of bij hem in zijn leven iets gebeurde, dat dat gewoon gezegd kon worden. Ik heb eens wat moeite gehad met een persoonlijke situatie. Ik vond dat echt erg en zat daarmee, dus dat zijn uitdagingen die wij gaandeweg zijn tegengekomen en met elkaar hebben gedeeld. Dan wordt het een wisselwerking he. Het komt van twee kanten. Maar dus uitdagingen, onder elkaar niet, nee.” 

Tim: “Nog niet he, laat het ons zo zeggen!” (hilariteit) 

In koor: “Die kans is wel klein, hoor!” 

Wat is één hoogtepunt binnen jullie traject? 

Tim: “Ik denk dat die uitstap naar Brussel, de KBIN (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen, nvdr.), een hoogtepunt was voor mij.”  

Steven: “Kort gezegd: het dinomuseum. Ja, dat was een hoogtepunt.” 

Kunnen jullie de lezer een inzicht geven in kansarmoede?

Steven: “Awel, wanneer ik zeg dat mijn blik wat verbreed is, dan wil dat zeggen dat ik beter begrijp waarover kansarmoede gaat. Het gaat niet alleen over materiële armoede, maar het gaat vooral over contacten en letterlijk kansen. Dat je begrepen wordt, dat je vertrouwd wordt, dat mensen naar je willen luisteren. Als dat niet gebeurt, dat breekt je af als mens. Dat is een verlies in eigenwaarde, en dat is ook een soort van armoede. Hoe grijp je dan die kansen opnieuw als je dat vertrouwen kwijt bent? Da’s een hele moeilijke. Daar worstelt Tim uiteindelijk ook mee. Hij zegt zelf dat hij zijn sociale cirkel wil vergroten, maar da’s niet simpel.“

Tim: “Ja, da’s echt zo moeilijk.” 

Steven: “Ik doe dan mijn kleine beetje daarin en dat is naar mijn gevoel bijlange niet genoeg. In ieder geval ben ik er en hij mag mij bellen, hij kan mij bereiken. We zien elkaar, en dat is goed. Maar ik weet niet of dat genoeg is. Dus als ik de lezer iets moet meegeven, dan is het dit: het is niét simpel en het is vlakbij.” 

Tim: “Ja, het is ook gewoon vaak de mentaliteit van ‘het is niet mijn probleem’. Ik zou willen meegeven dat je niet moet oordelen op het eerste zicht. En dat iedereen een verhaal heeft. We moeten meer begrip opbrengen voor elkaar. Ik probeer me daar heel bewust van te zijn. Kijk naar de maatschappij en hoe die in elkaar steekt: ‘een samenleving’ kan je dat niet noemen. Waar is die ‘samen’ eigenlijk?”

Steven: “Dat klopt wat Tim zegt van die samenleving. Hoe veel doen wij voor iemand anders? Wij doen vaak helemaal niet veel voor iemand anders. We zijn allemaal met onszelf bezig, en we worden daar ook voor geprepareerd om het zo te doen. Want ‘we hebben het toch goed he’!”

“Kijk naar de maatschappij en hoe die in elkaar steekt… Dat is zo individueel, echt ‘samenleving’ kan je dat niet noemen, ik merk daar niks van. Waar is die ‘samen’ eigenlijk?” 

Waarom zou iedereen buddy moeten worden bij ArmenTeKort? 

Steven: “Dat hebben we eigenlijk net gezegd: om terug die ‘samen’ in die ‘leving’ te krijgen. (lacht) En ik hoop een wederzijdse verrijking. Het is een zoektocht sowieso, maar het is een verhaal van twee kanten, en dat maakt het leuk.” 

Tim: “Bereikbaarheid. Antwerpen is groot, dus iemand die in de buurt is, doet wel wat. En mensen moeten gewoon eens binnenspringen bij jullie, je weet nooit. Een beetje chance met een goede match en dan ben je toch een vriend rijker. Je moet het gewoon eens proberen! Ons profiel is daar een mooi voorbeeld van: we weten niet wat we aan het doen zijn, maar we zullen wel zien!” 

Steven: “Wat ik ook nog wil toevoegen is: er is een hele opleiding waar je leert om mensen wat op te krikken, zeg maar, en zelfs al lukt dat niet heel goed: je bént er wel even voor iemand en dat is al zo veel waard. Dat moet je zeker onthouden. Want dat is het eerste en het allerbelangrijkste.”