Het zat ons niet mee de dag van onze ontmoeting. Een druiligere ochtend, druk verkeer, een tandem die het op het moment van vertrek begaf, nieuwe schoenen die niet wandelbestendig bleken… maar dan breekt er een waterzonnetje door de wolken, beginnen Kim en Babette honderduit te vertellen en beleven we een gezellige namiddag in het Rivierenhof in Deurne. 

Dé klik tussen twee mensen waar we bij ArmenTeKort voor gaan, voel je onmiddellijk bij Kim en Babette. Twee goedlachse, taterwaters die elkaar aanvullen en onderbreken om het verhaal van hun buddytraject tot nu toe te vertellen.

Kim kwam in november vorig jaar dankzij een hulpverlener bij ArmenTeKort terecht, Babette volgde de opleiding op aanraden van haar schoonbroer die bij ArmenTeKort werkt. Ze werden vrij snel met mekaar gematcht ‘op basis van hun hobby’s’. En daar begint het gegibber. “Ik kreeg telefoon van een contactpersoon bij ArmenTeKort die zei dat ze de perfecte buddy voor me hadden gevonden, iemand die van natuur en wandelen houdt. Maar, mevrouw… ik haat wandelen,” vertelt Kim al lachend. 

En toch klikte het vanaf het eerste moment. “Tuurlijk ben je wat zenuwachtig bij die eerste ontmoeting,” zegt Babette. “Het is uiteindelijk een soort van blind date. Maar het werd al snel duidelijk dat zowel Kim als ik vlotte babbelaars zijn. Ik stelde eerst honderduit vragen aan Kim en heb dan veel over mezelf en mijn familie verteld. Het ijs was gebroken, we zijn eigenlijk allebei een open boek.” 

De zoektocht naar activiteiten waar ze wel samen van houden, werd bemoeilijkt door juist, ja…corona. Maar al snel ontdekten ze hun gezamelijke liefde voor mini-golf en gezelschapsspelletjes als kaarten, Scrabble en Monopoly. Kim is een kei in dat laatste spel en bij winst hoort ook een overwinningsdansje (jammer genoeg niet vastgelegd op de gevoelige plaat).  

Het is duidelijk dat het buddyschap beide dames goed doet. 

Kim: “Eerst dacht ik, dat gaat hier niets worden. Iemand die vrijwillig op stap wil met een compleet vreemde, dat moet een enorme ‘seute’ zijn die geen leven heeft.” Babette vult onmiddellijk aan: “Je schrok nogal toen je mij zag hé.” Babette doelt op het feit dat ze een jonge vrouw is die serieus van aanpakken weet. Het valt me trouwens op hoe sterk, optimistisch en veerkrachtig zowel Babette als Kim, elk op hun eigen manier, zijn.

Voor Kim is Babette op korte tijd een trouwe vriendin geworden. Eenzaamheid is jammer genoeg iets waar veel mensen in kansarmoede mee worstelen. Babette zorgt er echter ook voor dat Kim opnieuw wat meer zin in het leven krijgt. Zo start ze binnenkort vrijwilligerswerk in de kinderboerderij in het Rivierenhof. Een hele overwinning is echter dat Kim opnieuw fietst, iets dat ze na een zwaar ongeval jarenlang niet heeft aangedurft. 

Babette ervaart optrekken met Kim ook als een enorme verrijking. “Je bent zo vastgeroest in het milieu waar je bent opgegroeid en je gaat altijd om met dezelfde vrienden. Kim heeft op haar beurt ook mijn leefwereld verruimt en daar ben ik haar enorm dankbaar voor.” 

Ze raadt ook iedereen aan om de opleiding te volgen: “Vooral het onderdeel over vooroordelen is me enorm bijgebleven. We staan veel te weinig stil bij de problemen waarmee andere mensen kampen en hebben snel ons oordeel klaar waarom mensen in armoede leven. In de opleiding worden die vooroordelen één-voor-één doorprikt. Er blijkt al duidelijk dat er honderden redenen zijn waarom iemand in armoede terechtkomt en dat het ook iedereen kan overkomen.” 

Het is mooi om te zien dat Kim en Babette in minder dan een jaar tijd een hechte band met elkaar hebben opgebouwd. En dat er altijd punten zijn waar twee verschillende leefwerelden elkaar raken. Bij dit buddyduo lijken me dat: goedlachsheid, veerkracht, optimisme en honderduit babbelen!