Kan je jezelf even voorstellen?
“Ik ben Myriam, 41 jaar. Ik studeer sociaal-cultureel werk aan AP Hogeschool. Een hele bewuste keuze, een volledige carrièreswitch. Oorspronkelijk kom ik uit de sales wereld. Met de studierichting die in nu volg hoop ik ook iets te kunnen betekenen voor anderen in de maatschappij.”
Wat boeide je zo aan de organisatie dat je hier je stage wilde doen?
“Het was de reportage van pano die me helemaal meenam in het verhaal. Nadien heb ik de website zowat binnenstebuiten gekeerd. Het verhaal dat Theo brengt, ja dat komt meteen binnen natuurlijk. De formule van zo’n buddyschap is iets waar ik hard in geloof.”
Waaruit bestaat je takenpakket tijdens je stage?
“Als sociaal-cultureel werker doe ik eigenlijk beide kanten. Het sociale werk, contact met de buddy’s. Maar ook events zoals de opleiding, infosessies… dat volg ik administratief mee op. Het is heel belangrijk om dat goed op te volgen, zodat we uit die data kunnen leren en dingen meenemen naar de buddywerking.”
Wat motiveert je om alles van jezelf te geven?
“Wat mij motiveert zijn mensen in kansarmoede, die een duwtje in de rug nodig hebben. Die het eigenlijk zo moeilijk hebben met hun eigenwaarde, dat ze hier niet zelf uit geraken. Die mensen betrekken in de maatschappij, dat is mijn drijfveer. Door de kennis die ik heb actief in zetten om verandering teweeg te brengen. Hoe beter het voorafgaand traject van de kansbiedende en kanszoekende persoon, hoe beter er uiteindelijk ook gematcht kan worden.”
Op welke manier zie je ArmenTeKort als een meerwaarde in je studieloopbaan?
“Ik krijg hier ruimte om nieuwe competenties te ontwikkelen.”
“ArmenTeKort is voor mij persoonlijk heel belangrijk, ik heb zelf een moeilijke tijd gehad toen ik tiener was, dus ik weet ergens hoe kansarmoede voelt. Het is voor mij persoonlijk ook een hele ontwikkeling. Aan de andere kant, omdat ik uit de verkoopswereld kom heb ik bepaalde competenties niet, die ik hier bij deze organisatie echt wel mooi kan ontwikkelen. Ik krijg daar ook de ruimte voor en kan zijn wie ik ben.”
Waar springt ArmenTeKort er voor jou als organisatie uit?
“Vanuit mijn eigen ervaring wil ik actief meewerken aan dit project.”
“Wat ik merk is dat nu met corona bij veel andere sociale organisaties hun werking minder goed loopt, omdat alles online moet doorgaan. Als ik dat hier bekijk, hebben we echt wel alle mogelijke pistes afgegaan om toch mensen te blijven bereiken. Daar ben ik best trots op. Dat die ondersteuning blijft. Eigenlijk waren mensen in kansarmoede niet meteen de doelgroep die ik voor ogen had om stage te lopen, omdat ik zelf in een kwetsbaar gezin ben opgegroeid en daar dichtbij heb gestaan. Na de infosessie, die ik tijdens de eerste weken van mijn stage heb gevolgd uit interesse, was ik daar even niet goed van, omdat het heel confronterend was. Zeker wanneer Theo vertelde over de alleenstaande mama’s met uitkering, die het vaak het moeilijkst hebben in onze maatschappij. Als je dan weet dat ik voltijds alleenstaande mama ben en leef van een uitkering, maar mijn kinderen kan laten studeren en dat ik dit vooral aan mezelf te danken heb, ja dan komen daar wel wat emoties bij kijken. Het is dan ook mooi om te zien dat kansarmoede hier bij de wortel wordt aangepakt, dat we beginnen vanuit het versterken van eigenwaarde en dat ik daar actief kan aan meewerken.”
ArmenTekort matcht kansbiedende aan kanszoekende mensen, wat is er volgens jou zo sterk aan dat concept?
“Het gaat hier misschien wel over een geforceerde vriendschap zeg maar, maar de kansbiedende buddy leert echt hoe hij in een kanszoekende sterktes kan gaan ontdekken en krachten benoemen. Wanneer iemand in jou ziet van ‘oh kijk eens dat is super straf wat je doet’, dan komt er snel een connectie tot stand. Uiteraard speelt hier ook een bepaalde chemie in mee, ‘de klik’ die hoort erbij, dat is zo bij veel vriendschappen. Iemand die in kansarmoede leeft, verliest vaak zijn eigenwaarde en geraakt niet meer op eigen houtje uit die negatieve spiraal. Als er dan iemand is die jouw krachten ziet en die ook benoemt, dan bouwt dat geloof in jezelf weer op. Zo zie je echt een verandering in mindset plaatsvinden. Dat gebeurt niet van de ene dag op de andere, maar op lange termijn is die impact duidelijk merkbaar.”
Wat is jouw ultieme wens zijn voor de toekomst van ArmenTeKort?
“We moeten beseffen dat kansarmoede niet oké is.”
“Wat ik hoop is dat er een bepaald bewustzijn in de maatschappij plaatsvindt. Dat er een algemeen besef komt dat kansarmoede niet oké is. En dat je om een verschil te maken, niet automatisch moet uitgaan van het doneren van geld, maar dat mensen met tijd en aandacht al heel veel kunnen betekenen. Daarnaast hoop ik dat we meer gekend gaan worden onder de hulpverleners. Zodat meer stadsgenoten in moeilijkheden die stap durven zetten en zich sterk genoeg voelen om zich bij ons aan te melden. Dat er eigenlijk vanuit verschillende spelers in de sociale sector automatisch naar ArmenTeKort gegrepen wordt.”
