Kan je jezelf even voorstellen?

“Ik ben Mikolaj en ik ben 22 jaar. Mijn ouders zijn van Poolse afkomst, dus ik heb Pools bloed in mij. Ik ben student communicatie aan AP Hogeschool hier in Antwerpen. Op dit moment loop ik stage hier bij ArmenTeKort.”

Op welke manier ben je zelf voor de eerste keer met ArmenTeKort in aanraking gekomen?

“Dat was via een lector van mij. Ik was nog een stageplek aan het zoeken. Hij vertelde me over jullie organisatie, over ArmenTeKort. Heel snel daarna hebben we telefonisch contact gehad. Ben toen ook de website binnenstebuiten gaan keren en was echt wel een beetje in shock. Van ‘wauw’, dat jullie zoiets willen aanpakken en er echt volledig voor gaan. Dat vind ik indrukwekkend.”

Wat boeide je zo om hier stage te komen lopen?

“Echt gewoon dat jullie zoiets willen doen en effectief aanpakken. Dat jullie mensen samenbrengen, mensen die wat meer kansen gekend hebben in het leven en mensen die het wat minder goed hebben. Binnen twee heel verschillende werelden gaan jullie toch actief op zoek naar die klik. Dat zo’n gearrangeerde vriendschap echt werkt, klinkt heel gek, maar het lukt en dat is fantastisch.”

Welke taken neem jij binnen de organisatie op jou?

“Momenteel ben ik vooral veel aan het bellen. We werken aan een nieuwe website, waar we heel veel verhalen op gaan brengen. Daar bel ik dan mensen voor op waarmee ik een interview probeer vast te leggen. De opvolging daarvan en ook zelf interviews afnemen.”

Waar haal je energie uit?

“Ja gewoon de mensen zelf. De mensen die betrokken zijn bij de organisatie, de buddy’s, maar ook de interne medewerkers. Gewoon de energie die hier rondhangt als je hier binnenkomt is heel motiverend. Dan besef je van ‘oké weer een nieuwe dag waarop ik echt wel iets zou kunnen betekenen voor iemand anders’. Dat is een fijn gevoel.”

Op welke manier zie je ArmenTeKort als een meerwaarde in je studietraject?

“In het begin was ik nogal veel aan het stressen. Wanneer ik bijvoorbeeld een telefoontje moest doen of als ik op school presentaties moest geven. Daar ben ik wel echt in gegroeid. Als ik nu buddy’s opbel of zelfs een interview doe, dan lukt dat gewoon allemaal.”

Heb je het gevoel dat je hier veel ruimte krijgt om te groeien?

“Ik heb uiteraard bepaalde taken die ik moet afwerken tegen bepaalde deadlines. Maar als ik met de buddy’s bel dan ben ik daar eigenlijk heel vrij in. Tijdens zo’n gesprek heb je niet de mogelijkheid om iemand van je begeleiding een vraag te stellen. Op die manier krijg je wel meteen een grote verantwoordelijkheid, maar zo leer je ook snel bij.”

Is kansarmoede de wereld uit helpen geen te groot en daardoor onhaalbaar doel?

“Ik geloof dat dat moet lukken, maar alleen als we daar allemaal tijd voor gaan maken. We moeten als samenleving de kracht vinden om ons voor een ander in te zetten. Mensen in kansarmoede zomaar aan de kant laten staan met de boodschap ‘dit is jouw fout en dus jouw probleem’ is echt niet oké. We kunnen het aanpakken, we kunnen die mensen helpen. En het gaat hier niet over materiële hulp of geld. Wel over er zijn voor iemand, praten met elkaar en samen tijd spenderen. Het doet veel om te weten dat er iemand is die naar jou wil luisteren.”

Waarom denk je dat het koppelen van een kanszoekende en kansbiedende stadsgenoot werkt?

“Ik denk dat het veel te maken heeft met hoe sterk die matches zijn. Daar gaat heel veel aandacht naar uit, om echt mensen te matchen die goed bij elkaar zouden passen. Want oké die mensen komen wel uit twee verschillende werelden zeg maar, maar als er al enkele gemeenschappelijke interesses zijn, dan kan zo’n buddytraject echt groeien.”

Wat is the next big thing dat je hoopt te bereiken met de vzw?

“Dat we nog meer buddy’s krijgen en dat ik daar ook mijn bijdrage in kan hebben. Dat ik zelf ArmenTeKort mee kan laten groeien, en daar mee mijn kracht en energie in kan steken om dat te kunnen bereiken.”

Wat heb je hier tot nu toe geleerd?

“Vanuit de taken die ik doe vooral hoe ik professioneel moet communiceren. Maar daarnaast ook gewoon van hoe goed mensen kunnen zijn. Wat voor goede dingen jullie doen. Mijn blik op vlak van kansarmoede is echt wel verruimd. Kansarmoede speelt zich dichter bij ons af dan we misschien vaak denken. Ik besef nu ook dat iedereen, hoe klein je ook denkt dat je impact is, iets kan doen om daar verandering in te brengen.”