Kan je jezelf even voorstellen?

“Ik ben Sahima. Ik ben 35 jaar en alleenstaande mama van een zoon van bijna 15. Momenteel werk ik in een transportbedrijf. Ik hou van met mensen omgaan en voila…”

Op welke manier ben je zelf voor de eerste keer met ArmenTeKort in aanraking gekomen?

“Dat was door hier stage te lopen. Een paar jaar geleden heb ik een operatie gehad, daardoor kon ik mijn beroep niet meer uitoefenen. Zo ben ik uiteindelijk doorverwezen naar Emino. Emino werkt samen met VDAB en helpt eigenlijk mensen met een fysieke limitatie in de zoektocht naar een job. Dan hebben we zitten zoeken naar ‘wie is Sahima? wat wilt Sahima?’ Ik ben een sociaal persoon, die zich graag voor anderen wil engageren, zo zijn mijn jobcoach en ik uiteindelijk terecht gekomen bij ArmenTeKort.”

Wat vond je toen zo boeiend aan de organisatie dat je hier je stage wilde doen?

“Ik hou van avonturen en dit was voor mij een avontuur. De dag dat ik hier binnen kwam zag ik al die collega’s heen en weer lopen, telefoneren en op hun computer tokkelen. Allemaal met passie bezig voor mensen die het wat moeilijker hebben in deze maatschappij. Het draait hier echt om het persoonlijk verhaal van iemand. Ze gaan hier niet de one and only oplossing aanbieden, wel samen het probleem bekijken en mogelijke oplossingen bespreken. ArmenTeKort laat een persoon echt in zijn of haar waarde, en dat vind ik heel knap.”

Op welk vlak hielp jij ArmenTeKort dingen realiseren?

“Er zijn veel mensen bereid om iemand anders te helpen, maar vaak weten ze nog niet op welke manier ze dat juist kunnen doen.”

“Tijdens mijn stage heb ik mij vooral beziggehouden met de administratie. De opvolging van mensen die de opleiding volgden. Ik heb veel telefoontjes gedaan en ik moet je eerlijk zeggen, er zijn heel veel mensen bereid om iemand anders te helpen, maar er zijn er veel die nog niet weten op welke manier ze dat juist kunnen doen. Daarom vind ik dat ook heel belangrijk dat een vzw als ArmenTeKort bestaat. Ze bereiden vrijwilligers voor op de praktijk en begeleiden hen op dat pad. Op dit moment ben ik niet meer actief bezig voor de organisatie, maar ik sta wel altijd open om een bijdrage te leveren. Vanaf de eerste dag dat ik hier binnen stapte, had ik een warm gevoel.”

Wat motiveerde jou het meeste tijdens je stage?

“Als ik hier op kantoor binnen kwam dacht ik altijd ‘wat kan ik vandaag betekenen voor iemand anders?’ Het was elke dag een avontuur voor mij. Want elke dag maak je iets anders mee. Dat we de mensen die hier binnen liepen een lach op hun gezicht bezorgden, gewoon door kleine dingen.”

Op welke manier zie je ArmenTeKort als een meerwaarde in je studieloopbaan?

“Je gaat mensen op een andere manier bekijken, met nog meer respect.”

“ArmenTeKort is een heel grote meerwaarde, niet alleen op werkvlak, maar ook in mijn privé leven. Je gaat mensen bekijken op een andere manier. Mijn respect voor mensen die de kracht vinden om uit die kansarmoede te willen geraken, is alleen maar gegroeid.”

Is kansarmoede de wereld uit helpen geen te groot en daardoor onhaalbaar doel?

“Ik vind dat we positief moeten blijven denken. Als je denkt dat het onhaalbaar is, dan ga je er niet geraken. Als we allemaal al zouden erkennen dat armoede dicht bij ons bestaat, dan zijn we al een stap vooruit. Kansarmoede bestaat niet alleen in andere landen. Hier bij ons, ook in België, zijn er heel veel mensen die niet kunnen meedraaien in de maatschappij. Niets is onhaalbaar. Als je de wil hebt en de mankracht hebt, dan gaat wel kunnen, waarom niet?”

Op welke manier zie je zo’n buddyschap werken?

“Ik heb het hier zelf zien gebeuren. Er wordt goed over zo’n match nagedacht. Je leert elkaar kennen en zo begin je samen aan een verhaal te bouwen. Vaak hoor ik achteraf van beide buddy’s dat ze heel blij zijn dat hun pad dat van ArmenTeKort gekruist heeft. Als je alleen bent, dan ben je voor alles op jezelf aangewezen.  Dan laat je je al snel hangen. Wanneer je iemand bij je hebt, iemand die je motiveert, kan er een kantelpunt ontstaan. Als een kanszoekende een dipje heeft, dan is er altijd de buddy die hem blijft aanmoedigen. Uiteindelijk zie je dat die persoon vanuit zijn eigen kracht uit die put klimt.”

Wat is the next big thing dat je hoopt te bereiken?

“Ik hoop zelf buddy te worden in de toekomst.”

“Ik hoop in de toekomst zelf ook mijn bijdrage te kunnen doen als buddy. Om in zo’n traject te kunnen stappen en met iemand in verbinding te kunnen gaan. Dat lijkt me echt een verrijking.”

Je mag zo groot en gek denken als je maar wil, wat zo jouw ultieme wens zijn voor de toekomst van  ArmenTeKort?

“Dat, wanneer je iemand aanspreekt op straat en vraagt of zij ArmenTeKort kennen, je meteen bevestigende en enthousiaste reacties krijgt. Dat is echt wat ik hoop voor de organisatie, dat ze steeds meer gekend worden. Ik vind het belangrijk dat mensen weten wat de organisatie doet, waar we voor staan, zodat wanneer je iemand tegenkomt die volgens jou veel aan een buddy zou hebben, je die ook kan doorverwijzen. Ohja, en dat ze ooit een award krijgen van de beste, beste, beste vzw van België!