Kan je eens vertellen wie je bent en wat je juist doet voor ArmenTeKort?

“Ik ben Rudi Nuytemans en ben al lange tijd vrijwilliger bij ArmenTeKort. Toen ik Theo leerde kennen stond de organisatie nog maar net in zijn kinderschoenen. Dan spreken we over eind 2013. Ik was net met pensioen en stond aan het begin van een nieuwe zoektocht. Ik was enorm gemotiveerd om mijn steentje bij te dragen in de strijd tegen kansarmoede en zo is de bal aan het rollen gegaan.

“Mijn motivatie om mijn steentje bij te dragen in de strijd tegen kansarmoede is groot.”

Ik heb lange tijd het camerawerk voor de organisatie op mij genomen. Zo heb ik de afgelopen 7 jaar heel wat mensen geïnterviewd. Ik heb opnames gemaakt van de opleidingen en meegewerkt aan het tot stand komen van de sociale kaart. Mijn taakomschrijving bij ArmenTeKort is altijd heel afwisselend geweest en dat spreekt mij enorm aan. Ik zou nu ook graag mee aan het schrijven willen gaan omdat ik ervan overtuigd ben dat je via een verhaal heel wat mensen kan bereiken en zeker ook verrijken.”

 Je was één van de eerste vrijwilligers bij ArmenTeKort, maar wat maakt dat je hier bent terechtgekomen en niet bij een andere sociale organisatie in Antwerpen?

“Wel, dat was eigenlijk puur toeval. Ik stond aan het begin van een nieuwe zoektocht en ArmenTeKort was stomweg de eerste organisatie die op mijn pad verscheen. Ik heb me dan ook blindelings overgegeven aan dit toeval. Wat mij vooral overtuigd heeft is dat Theo en Marijke de lat enorm hoog leggen. Kansarmoede onze samenleving uithelpen is een enorm ambitieuze doelstelling maar zeker ook de enige juiste doelstelling. Ik wil niet dat er binnen honderd jaar nog steeds sprake is van kansarmoede. Het is mogelijk om uit die armoedeval te geraken. Die gedachte en zeker ook de manier waarop het idee werd uitgewerkt waren voor mij doorslaggevend om mee in het project te stappen.

“Iedereen wordt in een bepaalde wieg geboren, alleen heb je geen zeggenschap over de kwaliteit van die wieg.”

Daarnaast is kansarmoede ook een onderwerp dat mij nauw aan het hart ligt. De voorbije 40 jaar ben ik ook altijd met Congo bezig geweest om ervoor te zorgen dat de inheemse bevolking op een evenwaardige manier wordt behandeld. Kansarmoede heeft me eigenlijk altijd beziggehouden net omdat het zo ongelooflijk onrechtvaardig is. Het draait letterlijk om een gebrek aan kansen waardoor je in mensonwaardige omstandigheden terecht komt. Iedereen wordt in een wieg geboren, alleen heb je geen zeggenschap over welke wieg het zal worden en dat is niet eerlijk.”

 Waar haal je de motivatie om na 7 jaar nog steeds zo betrokken te zijn bij de organisatie?

“Ik merk dat de aanpak echt werkt en dat stemt mij hoopvol.”

“Ik heb echt al heel wat buddykoppels geïnterviewd de afgelopen zeven jaar en het blijft me telkens verbazen hoe een verbinding tussen twee personen zoveel teweeg kan brengen. Als je mensen vanuit hun ervaring hoort vertellen hoe ze doorheen het traject gegroeid zijn dan is dat zo overtuigend. Het gaat misschien om een kleine verandering, eentje op persoonlijk niveau, maar dat is toch enorm hoopgevend. Het toont dat de wereld er totaal anders zou kunnen uitzien moest iedereen de motivatie hebben om er iets aan te doen. Ik merk gewoon dat de aanpak echt werkt en dat stemt mij hoopvol.”

 Je zegt dat de aanpak werkt, wat maakt dat jij gelooft in de manier waarop kansbiedende en kanszoekende stadsgenoten aan elkaar worden gekoppeld?

 “Wat mij is opgevallen tijdens heel wat interviews is dat mensen in kansarmoede, desondanks alle tegenslagen, geleidelijk aan beseffen dat er een weg is uit al die ellende. Iemand in kansarmoede heeft geen nood aan iemand die hen de weg wijst en hen voorloopt. Net zomin als iemand die hen aanduwt en steeds achter de persoon staat. Het principe van gelijkwaardigheid is wat dit traject zo waardevol maakt. Naast elkaar staan en er gewoon zijn voor elkaar, meer moet dat niet zijn.

“Materiële steun bieden lijkt meer voldoening te geven, maar op lange termijn maakt dit niet gelukkig.”

Ik kan me inbeelden dat het soms meer voldoening geeft als vrijwilliger om materiële steun te bieden. Dan krijg je echt het gevoel dat je een tastbaar verschil hebt gemaakt omdat je bijvoorbeeld iemand met een goed gevulde zak eten naar huis ziet lopen. Maar op lange termijn maakt dit zeker niet gelukkig. Ik wil dat mensen in kansarmoede ook voluit van het leven kunnen genieten en dat lukt niet als je elke dag voor voedsel moet gaan bedelen. Eigenwaarde herstel is daarom ontzettend belangrijk.”

 Op welke manier denk jij dat de aanpak die ArmenTeKort hanteert verschilt van de aanpak van andere sociale organisaties die ook op kansarmoede werken?

“Ik denk dan aan wat Dorian onlangs gezegd heeft. Die mensen komen met bepaalde noden naar u en als je dan het theoretische kader achter de organisatie hanteert mag je daar niet op in gaan. Toch denk ik dat de honger om daar toch op in te gaan heel juist is. Langs de andere kant zit je met een probleem dat aangevochten wordt door 60 organisaties in Antwerpen. Maar de wortels van het probleem worden op deze manier niet aangepakt omdat je mensen gewoon geeft wat ze nodig hebben. Ze hebben geen woning, oké dan gaan we op zoek naar een woning. Ze hebben schulden, oké dan doen we aan schuldbemiddeling. De uiteindelijke oplossing ligt bij de mens zelf. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes maar soms is er een gebrek aan zelfvertrouwen waardoor het moeilijk wordt om zelfstandig keuzes te maken. Eigenwaarde herstel is de sleutel om terug zelfvertrouwen te krijgen. Op deze manier durft het individu terug zelfstandig keuzes maken en daar ligt volgens mij het essentiële verschil met andere sociale organisaties. Het vertrouwen herstellen in jezelf en dat als basis gebruiken om kansarmoede aan te vechten.”

 Is kansarmoede de wereld uithelpen geen groot, en daarom onhaalbaar doel?

“Om kansarmoede de wereld uit te helpen, moeten we zien te gaan naar een gelijkwaardigheidsdenken.”

 “Het draagvlak vergroot maar de veranderingen zijn vaak te klein in omvang en komen regelmatig te laat. Too little, too late zoals ze zeggen. Ik denk dat het allereerst belangrijk is dat de politieke wil om het probleem van kansarmoede aan te pakken enorm moet groeien. Langs de andere kant merk je wel dat er een steeds groeiende beweging op gang komt op kleinschalig niveau. Zoals we nu bezig zijn geloof ik niet dat we kansarmoede de wereld uit kunnen helpen. Maar als we erin slagen om de mentaliteit van alle mensen te veranderen naar een gelijkwaardigheidsdenken, dan zal de politiek wel snel volgen en kan er op korte termijn veel veranderen.”

 Als je zo groot en zo gek mag denken als je wil, wat is dan je ultieme droom voor ArmenTeKort?

 “Dat elk mens het vertrouwen en de ambitie heeft om solidair te zijn met de wereld en zijn naaste omgeving. Het wordt dringend tijd dat iedereen zijn individuele verantwoordelijkheid gaat nemen. Het is belangrijk om op zoek te gaan naar een bepaalde vorm van zingeving of overtuiging, eentje waarin niet alleen het individu centraal staat maar ook de mensen in uw naaste omgeving. De mens moet terug meer humanist worden want iedereen is gelijk aan elkaar en zou gelijkwaardig behandeld moeten worden.”