Twee héél, héél aangename en warme madammen, dat is de beste omschrijving voor het duo dat we deze maand interviewden. 
Isabelle is 48 jaar, getrouwd en heeft drie kinderen. Ze geeft Franse les op twee scholen voor volwassenen en in haar vrije tijd gaat ze graag naar musea, de cinema of leest ze een goed boek.
Patricia is 54 jaar, ook getrouwd en heeft twee kinderen. Onlangs volgde ze toevallig les op de school waar Isabelle lesgeeft. De wereld is klein! Op dit moment is Patricia volop op zoek naar wat de volgende stappen ze wil zetten in haar leven.
Eén ding dat ze wel weet: ze heeft zichzelf in haar kracht gezet en is gepassioneerd door anderen ook in hun kracht te zetten. Veel leesplezier! 

Hoe heb je ArmenTeKort leren kennen? 

Patricia: “Ik heb ArmenTeKort leren kennen via sociale media.,Ik weet niet meer juist waar, maar ik weet wel dat ik meteen dacht: ‘Oh ja, ik wil voor iemand buddy zijn! Dat wil ik doen.’ Maar uiteindelijk heb ik zelf een buddy gevraagd.” 

Hoe is die omslag er eigenlijk gekomen?  

Patricia: “Wel, ik heb jaren altijd voor andere mensen gezorgd, in andere organisaties. Daar was ik meestal diegene die al verder stond als hen. Ik herkende waar zij stonden, maar in die organisaties kon niemand mij eigenlijk een duwtje in de rug of ondersteuning bieden. Ik had altijd het gevoel dat ik hen naar boven trok, maar ik had nooit eens iemand die mij naar boven trok.
Met mijn invaliditeit en ziekte was mijn energie niet hoog. Ik moest leren voor mezelf te zorgen in plaats van altijd maar voor anderen, dus mijn les was toen: ‘zorg goed voor jezelf!’.
Toen ik met mijn therapeute besprak dat ik buddy wilde worden, vroeg ze me: ‘Waarom wil je buddy zijn? Is dat dan wel zorgen voor jezelf?’
En toen dacht ik: ‘Inderdaad, waarom zou ik eigenlijk buddy worden? Nee, nu wil ik eens dat er voor mij gezorgd wordt, en nu wil ik eens iemand die mij ondersteuning biedt.’” 

Ik had altijd het gevoel dat ik anderen naar boven trok, maar ik had nooit eens iemand die mij naar boven trok.

En jij, Isabelle? 

Isabelle: “Awel ik weet niet goed meer hoe ik ArmenTeKort heb leren kennen. Dat moet via mail zijn, want ik heb geen sociale media. Ook van een collega die erover praatte maar niet actief was als buddy. En dan een collega van mijn zus.
Ik heb me twee keer ingeschreven voor de infosessie, maar dan toch twee keer mezelf teruggetrokken omdat ik dacht, het is het moment niet.
En toen heb ik nog een andere buddy leren kennen en die zei: ‘Het gaat nooit het goede moment zijn, doe het gewoon!’
Ik stond toen op het punt om voor de derde keer niet te gaan naar de sessie. Ik aarzelde, maar dan heb ik gezegd van ‘ok, ik doe het gewoon’. Ik heb me ingeschreven, de opleiding gevolgd en ik heb er nog geen seconde spijt van!” 

Ik vond de visie en aanpak van ArmenTeKort erg bijzonder en origineel, een toffe aanpak. Net omdat je geen coach bent, geen hulpverlener, je bent gewoon ‘compagnon de route’.

En waarom heb jij beslist dat je buddy wilde worden? 

Isabelle: “Sinds ik klein was engageer ik me al graag voor andere mensen. Ik ben nummer drie in een gezin van zes kinderen, de middelste dus. En ik vond dat een goede plaats, maar ik heb vaak zo een beetje moeten helpen ‘boven’, een beetje ‘beneden’. Ik vond de visie en aanpak van ArmenTeKort erg bijzonder en origineel, een toffe aanpak. Net omdat je geen coach bent, geen hulpverlener, je bent gewoon ‘compagnon de route’, en dat vond ik heel tof.
Ik heb nog gedacht van: ‘Oei, ik ben een schooljuf, ik mag niet te hard in die rol vallen’, maar dat is heel vlotjes gegaan. Wij hebben nooit een moment gehad dat we niet wisten wat zeggen, het is heel natuurlijk gekomen.” 

Jullie eerste ontmoeting, vertel daar eens over. 

Patricia: “Voor mij was dat niet moeilijk. Ik ben heel sociaal en toen ik Isabelle zag dacht ik direct van ‘oh een keitoffe vrouw, die ziet er al helemaal ok uit!’ Ik wist meteen dat dit goed ging komen. Je moet elkaar dan nog leren kennen, maar dat ging vlot. We hebben ook lang, een uur en half denk ik, op jullie kantoor gezeten. En dan werden we opgebeld om te horen of we het zagen zitten, maar we wisten het al he, wij zijn een match! 
We hadden ook al meteen ‘kliks’, zo ging ik bijvoorbeeld net les volgen op de school waar Isabelle lesgeeft. Haar man heet Anthony en mijn zoon heet ook Anthony.” 

Isabelle: “Ja, we hadden direct veel overeenkomsten, keitof!” 

Wat betekent Isabelle voor jou? 

Isabelle: “Ik help je om uit ‘uw doos’ te komen, heb je mij eens gezegd.” 

Patricia: “Ja, inderdaad. Omdat ik lang in een wereld heb gezeten met allemaal mensen die altijd maar in de problemen zaten: geen geld, geen eten, snap je? Dus je blijft in datzelfde milieu plakken en hangen en ik dacht: ‘Nee, ik wil dit eigenlijk niet meer. Ik wil mensen leren kennen die een ander leven hebben, die niet dagdagelijks zich moeten bezighouden met overleven maar gewoon leven!’ En ja, de keuzes die ik heb gemaakt hebben ervoor gezorgd dat ik in deze situatie zit. Maar dat wil niet zeggen dat ik in die situatie moet blijven hangen. Ik wil verder en ik wil mijn leven verruimen en verrijken. En Isabelle is één van mijn mogelijkheden, omdat ze mij ook andere dingen laat zien. Gewoon door haar manier van denken… Je krijgt eens een kijk op je eigen verhalen door iemand die daar anders naar kijkt. Ik heb nu nog die ‘oude’ wereld, maar ik heb ook een andere wereld erbij.
Dit is een mooie opening om eens te zien van: ‘Ok, ik zit nu in mijn doos, maar ik kan er ook uit.’
Ik wilde mijn levenskwaliteit verhogen en op dat anderhalf jaar dat wij buddy’s zijn denk ik dat ik ook een heel grote evolutie heb gemaakt van waar ik ben gestart tot waar ik nu sta.” 

De keuzes die ik heb gemaakt hebben ervoor gezorgd dat ik in deze situatie zit. Maar dat wil niet zeggen dat ik in die situatie moet blijven hangen. Ik wil verder en ik wil mijn leven verruimen en verrijken. En Isabelle is één van mijn mogelijkheden, omdat ze mij ook andere dingen laat zien.

Isabelle, wat was jouw eerste indruk van Patricia? 

Isabelle: “Heel vlotjes! Het was helemaal niet awkward ofzo. Patricia is een heel extraverte babbelkous, dus dat was geen enkel probleem.”

Wat doen jullie zoal samen? 

Patricia: “Floeregoestingen!” (Floeregoestingen is een speelse en wonderlijke ervaring waarbij het papier jouw terrein is en waarop jij je ding mag doen. Geen enkele ervaring is vereist, klieder er gewoon op los. Een ideale buddy-activiteit dus, nvdr.)

Isabelle: “Ja, dat is uw ding he! Dat hebben we al twee keer gedaan!” (lacht) 

Patricia: “En nu gaan we een derde keer!” (lacht) Goh, wat hebben wij eigenlijk al allemaal gedaan? We hebben een keer ‘Fluo’ van Elfi de Bruyn meegedaan.” 

Isabelle: “Yoga hebben we ook al twee keer gedaan, de picknick, naar de cinema…” 

Patricia: “Een museum hebben we gedaan.” 

Isabelle: “Vorig jaar OLT ‘t Rivierenhof.” 

Patricia: “Ja ja, die reggaeband, Redemption.” 

Isabelle: “Ook veel gewandeld in het park, koffie gaan drinken in het park… Gaan werken in de moestuin op het dak van PAKT. Bij uw thuis tai chi doen, de kerstboom versieren…” 

Patricia: “Ja, we hebben echt veel dingen samen gedaan.” 

Maar seg, hoe tof is dat! Welke sterktes en talenten zien jullie bij elkaar? 

Isabelle: “Ik vind Patrice een heel positieve vrouw. Als ze valt, kan ze onmiddellijk terug opstaan. Ze is heel creatief ook. Heel empathisch, een spirituele vrouw die altijd duizend dingen in haar hoofd heeft. Ze heeft altijd heel veel ideeën, en altijd positief! Ze kan mensen in haar kracht zetten, dat is denk ik haar grootste talent.” 

Patricia: “Isabelle is een krachtige vrouw. Creatief, ook al ziet ze het zelf niet altijd. Ook heel verstandig, ze heeft levenswijsheid. Het is echt een heeeele lieve madam. Ze staat positief in ‘t leven en ziet mogelijkheden in plaats van beperkingen. Ze zet andere mensen ook in hun kracht. Ze ontdekt ook graag dingen en lacht graag.” 

Isabelle: “We lijken op elkaar he.” 

Er zijn altijd dingen waar je een beetje bang voor bent, maar ja, gewoon een beetje aanmoedigen. Nu is ze op al haar vakken door en ze heeft dat helemaal zelf gedaan.

Hoe doen jullie dat eigenlijk, mensen in hun kracht zetten? 

Isabelle: “Ik denk gewoon de aanmoediging geven. Als ik zie dat Patricia een idee heeft, bijvoorbeeld voor school. Er zijn altijd dingen waar je een beetje bang voor bent, maar ja, gewoon een beetje aanmoedigen. Nu is ze op al haar vakken door en ze heeft dat helemaal zelf gedaan. Dat is nu één voorbeeld. Aanmoedigen: ‘je kan het, niet bang zijn, ga er gewoon voor’. 

Patricia: “Ik doe het meestal door mijn ervaringen die ik zelf heb meegemaakt te delen en vooral door vragen te stellen. Zoals ‘wat zou er anders kunnen verlopen als je iets zo of zo doet? Wat is het ergste wat er kan gebeuren?’
Mensen zelf een beetje laten nadenken. Ik denk dat dat ook iets is wat ik meer en meer begin te begrijpen. Je moet ook eerst toestemming hebben he. Ik gaf vaak ongevraagd advies, maar dat is omdat ik weet wat het is om niét in mijn kracht te staan. En het gevoel te hebben van ‘ik ben niet goed genoeg’. Als je je zo voelt, heeft dat ook invloed op de acties die je onderneemt. En ik zou zo graag iedereen in zijn kracht zetten!”

Foto: ©Antonella Buonsenso

Zijn jullie beide veranderd door jullie traject en op welke manier? 

Patricia: “Ik vind van wel.” 

Isabelle: “Ik zeker ook. Waarschijnlijk meer onbewust, maar ja, zeker ook. Het is verrijkend he. Ik ben alvast creatief geworden dankzij Patricia!” 

Patricia: “Ik wou het net zeggen, in het begin zei ze altijd van ‘dat kan ik allemaal niet hoor, wat jij doet, ik ben helemaal niet creatief’. Maar wie weet ben je wel creatief in lesgeven? Of koken? Stop met te zeggen dat je iets niet bent. En dan eigenlijk door het gewoon te doen hebben we ervaren dat Isabelle énorm creatief is! Vanaf dat je een duo maakt met iemand, kan je nadien dingen ontdekken van elkaar en bij jezelf die je gewoon niet wist, door bijvoorbeeld eens nieuwe activiteiten te doen. Zo leer je van elkaar en ontdek je nog talenten in jezelf! Dat vind ik zo waardevol in een verbinding met mensen.”

Vanaf dat je een duo maakt met iemand, kan je nadien dingen ontdekken van elkaar en bij jezelf die je gewoon niet wist, door bijvoorbeeld eens nieuwe activiteiten te doen. Zo leer je van elkaar en ontdek je nog talenten in jezelf!

Hoe ben jij dan veranderd, Patricia? 

Patricia: “Ik denk dat ik meer eigenwaarde heb gekregen, nog meer eigenwaarde. Of misschien zelfs voor de eerste keer in mijn leven, zo kan ik het beter zeggen. Mogelijkheden gezien die ik daarvoor niet zag. Mijn blik is verruimd op bepaalde zaken. Ik hoef niet minder te zijn of te doen. En daar heeft Isabelle zeker haar steentje in bijgedragen.
Ik kom ook van heel ver he. Maanden aan een stuk deed ik niets anders dan slapen, slapen, slapen. En nu ben ik tot op het punt van vandaag gekomen, elke dag opstaan en dingen kunnen doen. Ik denk dat toen ik startte met Isabelle, dat ik ook nog niet goed wist wat ik eigenlijk allemaal kan… Komen van niks kunnen, naar nu ‘ik kan al naar school’. Ik kan maar zo veel uren per week, maar dat was een kwestie van een beetje trial and error.’ 

Zijn er uitdagingen geweest binnen jullie traject? 

Isabelle: “Nee, het was eigenlijk vanaf dag één een goede klik. We hebben het er wel al eens over gehad dat de echte band die je krijgt, pas na een maand of drie begint te komen. Dan voel je pas echt dat je elkaar goed kent. Maar da’s logisch he, als je twee nieuwe mensen samen zet. En ja, ik zeg het, telkens ik naar een intervisie ga en ik hoor de uitdagingen van andere buddy’s… Nee, bij mij gaat het altijd goed en vlotjes.”

Patricia: “Ik zal volgende keer een beetje moeilijk doen, dan heb je daar ook iets te vertellen!” (hilariteit)

Mensen in kansarmoede zijn mensen met heel veel kracht, want die moeten elke dag overleven. Maar mensen die niet moeten overleven en gewoon leven, die hebben die kracht niet. Misschien wel andere krachten… Maar als je die mensen morgen in kansarmoede zet, die verzuipen.

Kan je de lezer een inzicht meegeven in kansarmoede? Wat zou je vertellen tegen iemand die niet thuis is in deze wereld? 

Isabelle: “Onbekend is onbemind. Mensen moeten net eens een inkijk nemen in die wereld om te zien wat het is. Zich openstellen.” 

Patricia: “Mensen in kansarmoede zijn mensen met heel veel kracht, want die moeten elke dag overleven. Maar mensen die niet moeten overleven en gewoon leven, die hebben die kracht niet. Misschien wel andere krachten… Maar als je die mensen morgen in kansarmoede zet, die verzuipen. En vaak wordt kansarmoede bekeken als ‘ze zullen het wel zelf hebben gezocht, ze zijn te lui om te gaan werken, het ligt aan zichzelf, dat zou mij niet kunnen overkomen…’, zie je?
Mensen hebben vaak die instelling. Tot ze er zelf op één of andere manier, door een faillissement, een scheiding, ziekte… in komen. En dan pas begint hun kijk te veranderen.”

Isabelle: “Ooit gaat Patricia een boek schrijven!” 

Vaak is het zo dat mensen die het niet kennen, nadat ze met ArmenTeKort in contact zijn geweest, hebben die een heel andere kijk. ArmenTeKort maakt mensen bewust en zorgt dat mensen er op een andere manier naar gaan kijken.

Daar ben ik heel benieuwd naar! En waarom moet iedereen volgens jullie ArmenTeKort-buddy worden? 

Isabelle: “Omdat het een verrijking is! Op vele vlakken he, op vlak van inzicht – wat het is, het doet ook deugd van samen dingen te kunnen doen. Maar ik denk niet dat het voor iedereen is weggelegd.” 

Patricia: “Ik denk van wel. Je moet het willen.” 

Isabelle: “Awel ja, dat is het, je moet het willen! Als je het wilt, is het heel gemakkelijk.” 

Patricia: “Het verruimt je kijk op de wereld. Het verruimt je zicht op een bepaalde visie die je hebt of een bepaald idee dat je hebt rond kansarmoede. Vaak is het zo dat mensen die het niet kennen, nadat ze met ArmenTeKort in contact zijn geweest, hebben die een heel andere kijk. ArmenTeKort maakt mensen bewust en zorgt dat mensen er op een andere manier naar gaan kijken. Zoals jij nu kijkt, dat klopt niet. En dat is volgens mij heel belangrijk.” 

Isabelle: “Ja mensen beoordelen heel snel he, en vaak automatisch.” 

Patricia: “Inderdaad, hokjesdenken he.. Tot je die mensen dan zelf leert kennen, dan merk je dat dat allemaal best meevalt. Dus dat is vooral verruimend. Ik vergelijk het altijd met een standbeeld: je kan dat zien van één kant, de voorkant, maar dan heb je de achterkant niet gezien he! Je moet er eerst om lopen om de achterkant te zien.” 

Dat is een mooie metafoor om ons gesprek mee af te sluiten, bedankt!