“Mijn naam is Frans De Bie en ik ben opgegroeid in de Kempen. Een oorlogskind, geboren in 1942 in Olen. In die tijd was er veel armoede in Vlaanderen. Ikzelf kom uit een welgesteld gezin waardoor ik wel de kans heb gekregen om te gaan studeren. Ik ben handelsingenieur van opleiding en heb in mijn professionele loopbaan voornamelijk voor multinationals gewerkt.”

Op welke manier ben je voor de eerste keer in aanraking gekomen met ArmenTeKort?

“Op het einde van mijn carrière maakte ik de overstap naar de ngo-wereld.”

 “Ik heb altijd interesse gehad voor de derde wereld en de daarmee gepaard gaande armoedeproblematiek. In de laatste vijf jaar van mijn professionele carrière heb ik de overstap gemaakt naar de ngo-wereld. Zo ben ik 5 jaar directeur geweest bij Foster Parents Plan (Plan International), daardoor stond ik natuurlijk in contact met heel wat andere organisaties. Zo ben ik in contact gekomen met Max Havelaar waar ik gedurende 10 jaar voorzitter ben geweest. Nadat ik de functie van voorzitter heb kunnen doorgeven kreeg ik opnieuw wat meer vrije tijd. Ik was me al lange tijd bewust van het aangroeiende probleem van armoede binnen Antwerpen waardoor ik besloten heb me hier op toe te spitsen. Het is via een ex- collega dat ik in aanraking ben gekomen met ArmenTeKort en het was meteen in de roos. Pas door in contact te treden met mensen die in armoede leven, kan je de omvang van het probleem leren vatten.”

Wat sprak je dan zo aan in de organisatie?

“Ten eerste zijn Theo en Marijke twee inspirerende mensen. Ze weten waarover ze spreken en weten je echt te motiveren als vrijwilliger. Ten tweede heb ik het buddyschap altijd als enorm leerrijk ervaren. Mijn eerste buddy was een man die compleet alleen in de wereld stond. Hij had letterlijk niemand om op terug te vallen. Nu is hij vier jaar verder en ik heb het gevoel dat hij veel gelukkiger is dan toen. Het is niet dat hij op de arbeidsmarkt is terechtgekomen want zijn leeftijd en gezondheid laten dit niet toe. Hij staat echter wel terug met zijn beide voeten in de wereld en dat is ontzettend mooi om te zien.”

Waar stond ArmenTeKort als organisatie toen je voor het eerst met hen in contact kwam?

“De organisatie stond nog maar net in zijn kinderschoenen en was op zoek om verder te professionaliseren. Het was een organisatie in ontwikkeling die op zoek was naar structuur. Dat lijkt hen toch aardig gelukt als je nu naar ArmenTeKort kijkt.”

Wat is jouw functie binnen ArmenTeKort?

“Het ontmoeten van geëngageerde mensen geeft mij enorm veel energie.”

“Ik ben ambassadeur voor ArmenTeKort. Ambassadeurs zijn mensen met een groot netwerk dat ze mogelijks kunnen inzetten om sponsoring los te krijgen. Om te kunnen groeien heeft een organisatie ontzettend veel geld nodig. Ik was één van de eerste ambassadeurs. Een tijd terug kwam ik met het idee van Captains of Industry. Het idee is om een groep van topmensen in Antwerpen samen te brengen aan een ronde tafel om samen naar oplossingen te zoeken voor het armoedeprobleem.  Ik vind dat ontzettend fijn om te doen, net omdat ik zo veel energie haal uit het ontmoeten van mensen.”

Is kansarmoede de wereld uithelpen geen te groot en daardoor onhaalbaar doel? 

“Organisaties die niet terugdeinzen van ambitieuze doelstellingen zijn nodig.”

“Niets is onhaalbaar zolang je ergens naartoe wil gaan. In mijn tijd noemde ik dat een big hairy audacious goal. Het is net belangrijk dat er organisaties zijn die niet terugdeinzen om een ambitieuze doelstelling na te streven. Net dat vind ik zo mooi aan ArmenTeKort. Natuurlijk gaat het probleem van armoede verder dan alleen het eigenwaardeherstel. Armoede is een structureel probleem dat niet zomaar opgelost zal geraken. Het idee van de beweging dat achter heel het buddytraject schuilgaat kan wel een enorme hefboom zijn om het probleem aan te pakken. Al die mensen die zich vrijwillig inzetten om gekoppeld te worden aan een persoon in kansarmoede, al die mensen die de moeite nemen om een infosessie bij te wonen, beschikken over een persoonlijk netwerk. Zo kan het al snel om duizenden mensen gaan binnen een stad en dat kan een krachtige beweging in gang zetten.”

Hoe verschilt de aanpak van ArmenTeKort ten opzichte van andere organisaties volgens u?

“De essentie in het verschil is dat de meeste organisaties trachten het symptoom te bestrijden. Ze gaan trachten aan de armen datgene te geven wat ze nodig hebben. Op deze manier gaat men niet op zoek naar de oorsprong van het probleem van waaruit armoede voorkomt. Deze mensen leven vaak geïsoleerd en voelen zich minderwaardig. Door hen terug in hun kracht te stellen en terug te laten geloven in zichzelf staat men al een stap dichter bij de oplossing. ArmenTeKort tracht aan de oorzaak te werken en niet aan het fenomeen.”

Op welke manier denk je dat het buddyschap werkt?

“Dat werkt soms en soms niet. Het idee is dat je er gewoon moet zijn voor die mensen. Gewoon een luisterend oor kan al zo veel betekenen. Laten voelen dat je bereid bent om actief te luisteren. Die mensen hebben dat bijna nooit meegemaakt, ze leven in een maatschappij die hen opzij schuift. Via het buddyschap heb ik zelf ook geleerd om het stereotiep denken te doorbreken. Je leert mensen respecteren die je misschien van nature uit met vooroordelen zou overladen. Je leert basis respect opbrengen voor iedereen, het andere in anderen welwillend waarderen en dat is zeer waardevol.”

Welk doel streef jij na binnen de organisatie?

“Mensen in armoede gaan ook uit hun kot komen, want ze worden continu vergeten.”

“Om die armoede uit de samenleving te krijgen. Zal dat nog gebeuren binnen die paar jaar dat ik nog op deze wereld rondloop? Wellicht niet, maar dat is niet belangrijk. Belangrijk is dat je deel uitmaakt van die welwillende groep mensen die er iets aan willen doen. Ik hoop ook dat het idee van Captains of Industry van de grond komt en dat dit de bedrijfswereld de ogen doet openen. De groep van mensen die onderaan in de maatschappij leven blijft maar groeien en dat is als maatschappij niet meer houdbaar in de toekomst. Mensen in armoede gaan zich niet rustig blijven gedragen. Die mensen gaan ook uit hun kot komen, want ze worden continu vergeten. Men spreekt amper over de armen, veel te weinig. Ik hoop dat we dit probleem in de schijnwerper kunnen zetten via Captains of Industry. Het is één voor twaalf.”

Je mag zo groot en gek denken als je maar wil, wat zou jouw ultieme wens zijn voor de toekomst van ArmenTeKort?  

“Dat ze niet meer bestaan, dat ze niet meer nodig zijn, dat is mijn droom voor ArmenTeKort. Ik hoop dat mijn kleinkinderen kunnen opgroeien in een leefbare wereld en ik ben ervan overtuigd dat armoede één van de problemen is die aan de oorsprong ligt van de ontwrichting van onze samenleving. Het is dus dringend tijd dat we handelen.”