John is een, aldus hemzelf, jongensachtige volwassen man en wij kunnen dat beamen. Hij houdt van films, muziek, café’s en restaurants, is bijna 57 en vader van een zoon Seppe en een dochter Charlotte. Schrijven is voor hem een uitlaatklep en hij vindt het belangrijk om vrij te zijn om te doen en laten wat hij wil.
Sinds kort werkt hij, na omzwervingen langs Rotterdam en Singapore, terug deeltijds in België bij de Beroepsvereniging voor kinesitherapeuten.
“Mijn dagen vul ik nu deeltijds met de nieuwe job en vrijwilligerswerk bij Project COSA, dat is begeleiding van seksuele delinquenten. Daarnaast ben ik ook gehecht geraakt aan enige wekelijkse tijd van ’niets doen’. Iets wat m.i. meer mensen zouden moeten doen.”
Held op de achtergrond
Bij ArmenTeKort houdt John zich bezig op de achtergrond. Zo doet hij vooral administratief en onderhoudend werk. Dat is voor hem een bewuste keuze.
“Ik kreeg een werkloosheidsuitkering. Dus vond ik dat ik voor die steun iets terug moest doen voor de samenleving. Ik heb intussen verschillend vrijwilligerswerk gedaan. Uiteindelijk ben ik bij ATK terecht gekomen via een stage bij VDAB/Emino. Het ATK-principe sprak me enorm aan. Ook belangrijk voor mij was dat het op de achtergrond was en ondersteunend voor anderen. We hebben in deze wereld al zoveel voorlopers, vind ik.”
ATK’s principe en basis van de werking, namelijk mensen in kansarmoede aanleren om terug in zichzelf te geloven en te leren voor zichzelf te zorgen vindt John grote pluspunten… Om zelf ‘uit de penarie’ te geraken is de enige manier om het woord armoede ooit te doen verdwijnen, zegt John.
Weinig nodig om gelukkig te zijn
John zegt dat hij steeds minder geraakt wordt door dingen.
“Misschien ligt ’t aan mijn leeftijd, maar ik heb geleerd om erg veel te relativeren. Vooral dan de slechtere dingen. Dezer dagen kan ik echter wel van erg kleine dingen glimlachen. De jeugd, vol enthousiasme of sérieux op weg naar school. Een oud koppeltje, ondanks alles nog steeds samen…
Ik ben echter niet blind voor onrecht, armoede, of egoïsme. Ik beschouw het niet als mijn taak om dit alles uit de wereld te helpen, want het is haast alsof het erbij is gaan horen. Dat klinkt nogal fatalistisch, maar ik vind evenwel van niet. Je helpt iemand links en rechts van je. Als iedereen dat nu zou doen…“
Je helpt iemand links en rechts van je. Als iedereen dat nu zou doen…
John heeft weinig nodig om gelukkig te zijn. Hij is op een leeftijd gekomen dat er steeds minder moet en steeds meer mag. Zowel voor hem als voor anderen. Hij heeft zelf nooit echte armoede gekend. Maar moest het toen hij werkloos werd wel plots met heel wat minder stellen.
“Maar dat is al bij al nog redelijk vlot gegaan. Het was geen situatie te vergelijken met echte armoede. Het is cliché, maar ik zie vaak materieel rijke mensen ongelukkiger zijn dan de materieel arme. Wees ‘rijk van geest’ en je bent nooit arm. Al is ook dat relatief.
Vrijwilligerswerk als welkom geschenk
Vrijwilligerswerk was voor John een welkom geschenk. Iets doen uit geheel vrije wil, zonder dat je er voor betaald wordt, is voor hem geweldig.
“En dat je er ook nog andere mensen mee helpt, is uiteraard een serieuze bonus. Eerlijk is eerlijk, in de eerste plaats voor jezelf. En daar is ook niets mis mee.”
“En dat je er ook nog andere mensen mee helpt, is uiteraard een serieuze bonus. Eerlijk is eerlijk, in de eerste plaats voor jezelf. En daar is ook niets mis mee.”
Zelf buddy worden ambieert John echter niet.
“Ik heb mijn eigen ideeën over de wereld, de maatschappij en hoe die functioneren… Ik weet niet of die visie geschikt is om anderen als model aan te reiken. Of misschien durf ik die eindverantwoordelijkheid wel gewoon niet te dragen… Maar dat is zeer persoonlijk, ik ben er zeker van dat buddy zijn voor vele anderen een zeer goede stap is.”
Om ArmenTeKort verder te doen groeien vindt hij het vooral belangrijk dat ATK er ook op toekijkt dat we weten te behouden wat we al hebben. Wanneer ik hem vraag welke anekdote hij zich herinnert over ATK spreekt hij onmiddellijk over een al oudere ex-professor.
“Ik herinner me de naam van de man niet meer, maar hij was daar die dag op invitatie. Ik was klaar om met hem een pittige discussie te hebben. Maar de man ging daar niet op in. Hij beperkte zich tot het geven van enkele wijze en positieve woorden van advies. Hetgeen me, eerlijk gezegd, ergerde. Maar achteraf kon ik niet anders dan concluderen: “John, wat heb jij nog veel bij te leren…”
Wanneer ik hem tot slot vraag hoe hij zichzelf zou omschrijven in drie woorden antwoordt hij met John, vader en Antwerpen. Wij zijn in ieder geval blij dat John in onze koekenstad woont en zich zo hartelijk inzet voor een betere toekomst in de metropool.
